BIMBI.pl

- Idę jutro do dentysty – oznajmia Maja.
- I co? Boisz się? – pytam współczująco.
- Nie… mówi nieco niepewnie moja wnuczka.
- A ja się nie boję – stwierdza zawadiacko niezwykle odważny czterolatek Jaś – ja się NICZEGO nie boję.
- E, tam – mówię ze zwątpieniem w głosie – każdy się czegoś boi.
- Ale ja się naprawdę nie boję babciu. Ani wampirów, ani dentysty…ani nawet mumii (Jasiek, owinięty od stóp do głów elastycznymi bandażami, robił w Halloween za mumię).

Dalsza część na http://www.bimbi.pl/strach-czyni-ze-oczy-sa-wielkie.html

Zapraszamy do lektury i komentowania!

Cały tekst fajny, OK, ale nie rozumiem tego wmawiania dzieciom, że trzeba się bać dentysty lub innych lekarzy...

Kiedy jechaliśmy z Frankiem na jego pierwszą wizytę do dentysty, mąż musiał wstąpić na chwilę do pracy i zabrał go z sobą. Spotkali jakąś znajomą, Franek zadowolony pochwalił się, że jedzie sobie "zbadać ząbki", a ona zapytała "I nie boisz się?", więc Franek uznał, że powinien się bać, i do samego wejścia do gabinetu nie słyszeliśmy już niczego innego, tylko tego, że się boi...
A czego tu się bać? Że dentysta zajrzy mu do buzi, coś tam posprawdza, ponaprawia i da naklejkę dzielnego pacjenta?
Na szczęście udało nam się powrócić do etapu "Lekarze są fajni" Do tego stopnia, że byłam dziś z dzieciakami u pediatry i kiedy Franek z nudów zaczął dokuczać w poczekalni postraszyłam go, że jeśli zaraz nie przestanie, to się pakujemy do samochodu i wracamy do domu a nie idziemy do gabinetu- podziałało, uspokoił się Reszta mam w poczekalni była w szoku, ale dla mnie największą głupotą w wychowywaniu dzieci jest straszenie ich właśnie lekarzami/zastrzykami itp. rzeczami, których nie da się w życiu uniknąć. Bo przecież raz na jakiś czas trzeba się zgłosić do lekarza, pójść na szczepienie... Tego się nie przeskoczy

Jasne, zgoda, dziecko, które nie miało nigdy borowanego zęba i pobieranej krwi idzie na te zabiegi z ufnością bo nie wie, co je czeka. Tak się składa, że moje wnuczęta zaliczyły już i jedno i drugie i tak naprawdę boją się bardzo. Ale nacisk otoczenia jest taki by dziecko strachu nie okazywało. A dlaczego? Przecież do strachu prawo ma każdy, mały i duży, jak do wszystkich innych emocji. I jeśli potrafi ów strach przezwyciężyć to dopiero wtedy jest dzielny i odważny. Nie wówczas gdy deklaruje głośno, że się nie boi, podczas gdy mu serce do gardła podchodzi. Takie jest widzenie strachu z perspektywy babci Marii...

Pozdrawiam

M.K.

No tak, jeśli się boi, to niech to okazuje niech mówi głośno, że się boi, może znajdzie się ktoś, kto pomoże mu ten strach jakoś udobruchać
Tylko po co wmawiać dziecku, że musi się bać dentysty lub innego lekarza? My zaliczyliśmy z Frankiem już 6 wizyt u dentysty, jedne mniej, inne bardziej bolesne, a mimo to nadal twierdzi, że "ładna ta pani dentystka" i idzie do niej z uśmiechem
tak samo z naszym pediatrą- miał kiedyś robiony przez niego zabieg, w czasie którego bolało go bardzo, tak bardzo, że z pewnością słyszała go cała przychodnia, tak płakał... a jednak nie płacze, kiedy mówimy, że idziemy do lekarza. Myślę, że dużo zależy też od nastawienia dorosłych- my przed każdą wizytą staramy się mniej-więcej powiedzieć mu, co będzie miał robione, trochę się pobawić, poudawać lekarza i pacjenta... I nie mamy problemu z wciąganiem go na siłę do gabinetu raczej z wyprowadzeniem go stamtąd

Cóż, Franek jest wyjątkowym chłopczykiem. Większość dzieci reaguje inaczej. Dentysta czy laborantka mieli stanowić jedynie przykład. Przesłanie felietonu było takie, że KAŻDY SIĘ CZEGOŚ BOI. Mały i duży. I bohaterem nie jest ten, kto głośno woła, że niczego się nie lęka, ale ten co się boi i ze strachem walczy.

Pozdrawiam, Odważnego Franciszka także...

M.K.

Dziękujemy za pozdrowienia

Przesłanie felietonu zrozumiałam , taka tylko jestem wyczulona na to straszenie dzieci lekarzami, że musiałam skomentować