BIMBI.pl

przyzwyczaisz się, na przestrzeni wielu lat mojej pracy poznałam wielu rodziców pełnych różnego rodzaju obaw i okazało się, że ich obawy były bezpodstawne. Dziecko świetnie się zaaklimatyzowało, a rodzice wspominają swoje fobie z uśmiechem.Pamiętaj, że kobieta samodzielna czyli pracująca i niezależna jest kobietą zadowoloną. A chyba chcesz, aby Twoje dziecko widziało Ciebie właśnie taką. Niezależność- choćby finansowa- daje namiastkę wolności.

Kalusia napisał(a):ja nawet nie myślałam że to będzie takie ciężkie nie dla dziecka tylko dla mnie

Właśnie o to chodzi, że zazwyczaj to mamy przeżywają to bardziej niż ich dzieci. Dla dziecka to może być naprawdę fajne przeżycie, nowe koleżanki, koledzy, nowe zabawki, uśmiechnięte panie. Twoja córeczka może bardzo dobrze odebrać tę nową sytuację. Dlatego naprawdę szkoda Twoich nerwów, nie denerwuj się, bo Twoja córeczka to dostrzeże i pomyśli, że przedszkole to coś złego, strasznego, a musi widzieć, że to naprawdę fajna rzecz, że tam naprawdę warto iść. Także głowa do góry Kalusia i przestań się przejmować. Zobaczysz, będzie dobrze.

W przedszkolach często bywa, że dziecko dostaje szału, płacze, szlocha, nie chce puścić mamy, wyrywa się nauczycielce itp. Po pewnym czasie jest już dobrze, ale te rozstania z mamą są nieprzyjemne i dla mamy i dla nauczycielki. Najlepiej jest szybko rozstać się z rodzicami. Im dłuższy moment rozstania, tym ciężej i dla mamy i dla dziecka. Trzeba też pamiętać o rozwoju emocjonalnym dziecka począwszy od wieku niemowlęcego. Okresy emocjonalnej równowagi występują na przemian z okresami chwiejności. I właśnie na taki okres chwiejności możemy trafić wysyłając dziecko do przedszkola.

ja się zastanawiam czy jak bedzie już czas powrotu do pracy to pójdę z przyjemnością czy z pękniętym sercem, każda matka inaczej do tego podchodzi..

ja to rozumiem, sama wychowałam dwoje dzieci. Jednak-mimo wszystko- powinnaś być dzielna i nie okazywać przy dziecku swojej słabości. Takich momentów rozstań w Twoim życiu będzie wiele. Musisz się hartować psychicznie. Taka jest rola rodzica.
Człowiekowi serce pęka w obliczu tragedii, ale pójście dziecka do przedszkola nie jest tragedią.

Wracam 2 lipca, syn ma niecały rok - boję się jak sobie poradzimy

Zgadzam się, że najciężej może to przeżyć mamusia...
Kiedy mój synek miał 4,5 miesiąca musiałam odrobić praktyki w szkole- szłam tam ze łzami w oczach Napisałam smsa do męża, że chyba nigdzie nie pójdę, odpisał, że przecież Franuś jest dzielnym chłopcem i sobie poradzi z ciotkami (zostawiałam go z moimi siostrami)... Odpisałam tylko, że on sobie z nimi poradzi, ale ja bez niego nie... A jednak okazało się, że dałam radę i nie było tak źle
Z przedszkolem było łatwiej, bo znał sporo dzieci, które już tam chodziły i jedną z przedszkolanek (co prawda nie wychowawczynię jego grupy, ale widywali się ) a ja też nie przeżywałam tego już tak bardzo, bo byłam już w ciąży i wiedziałam, że dzięki przedszkolu będę miała trochę odpoczynku w ciągu dnia

Spokojnie, Kalusia!! Nie taki diabeł straszny, jak go malują Musisz być tylko pozytywnie nastawiona a będzie dobrze